راه کمال

در هر نقطه از جهان که باشید، با تلفن همراهتان به راحتی ردیابی می‌شوید!
شرکت های ردیابی و نظارت (Surveillance companies)، سیستم های بازاریابی دولتی در سطح جهان اند که قادر می باشند داده ها را از شبکه های سلولی و موبایلی جهان بیرون بکشند، حتی اگر شما در یک کشور دیگر سفر می کنید. این سیستم ها طوری طراحی شده اند که نه کاربران تلفن همراه و نه اپراتورها، ردیابی انجام شده را تشخیص نمی دهند.

انواع اطلاعاتی، که می تواند جمع آوری شود
نقشه های کامپیوتری می توانند نشان دهند که شما کجا هستید و در کدام جهت و با چه سرعتی در حال سفر هستید. این عمل با رسم برج های سلولی که تلفن شما از آن ها استفاده می‌کند، حتی در زمانی که شما در حال برقراری تماس نیستید، قابل انجام است. سیستم های ردیابی همچنین می توانند در صورتی که یک فرد از مرز های بین المللی عبور کند و یا به یک منطقه تعیین شده - مانند کاخ ریاست جمهوری - یا به شخص دیگری که تحت نظارت است، نزدیک شود، یک زنگ هشدار را به صدا در آورده و اعلام خطر کنند.

چگونه گوشی های سلولی مشتریان خود را ردیابی می کنند
هر بار که گوشی، یک تماس، متن و یا داده اینترنتی را دریافت می کند، باید به نزدیک‌ترین برج سلولی متصل شود. اپراتورهای تلفن همراه پیگیری می کنند که مشتریان شان از کدام برج استفاده می کنند (حتی زمانی که آنها به منظور دستیابی به خدمات، در حالت رومینگ هستند). این اطلاعات در پایگاه داده های اپراتورها ذخیره شده و در شرایط خاص، با سایر اپراتورها به اشتراک گذاشته می شود.

هنگامی که شما بین شبکه ها پرسه می زنید
هنگامی که تلفن به یک برج سلولی متصل می شود، محل کاربر در پایگاه داده های اپراتور به روز رسانی می شود. این اطلاعات پس از آن می تواند با شرکت های دیگر، مانند دیگر اپراتورها به اشتراک گذاشته شود.

چگونه یک نفر می تواند شما را پیدا کند
سیستم های های کامپیوتری پیشرفته، می توانند داده های برج های سلولی را جمع آوری کرده و مشخصص کنند که مشتریان در حال حاضر از کدام برج سلولی استفاده می کنند. با این کار اطلاعات دقیق محل هر فرد فراهم شده و مشخص می شود که استفاده کننده در فلان قسمت از منطقه شهری یا در چند کیلومتری یک منطقه روستایی است.

چگونه یک نفرمی تواند شما را ردیابی و تعقیب کند
سیستم های نظارتی دیگر که گیرنده هایIMSI نامیده می شوند، می توانند برای پیدا کردن محل دقیق یک فرد، سیگنال هایی که همه تلفن های همراه منتشر می کنند را جمع آوری و تحلیل کرده و از روی آن ها به مکان دقیق یک فرد دست یافته و حرکت او را تعقیب کند.

کلوب سینمایی پرتقال(The orange Cinema Club)، پکن

وی افزود: این رفتارها باید جای خود را به رفتارهایی بدهد که باعث همدلی و وحدت در منطقه شود.

امیرعبداللهیان خاطرنشان کرد: با این حال دیدار وزرای خارجه ایران و عربستان در نیویورک دیداری مثبت بود. این دیدار یکی از گام های رو به جلو محسوب می شود و من نیز قبلا به جده سفر کردم ودر دیدار با "سعود الفیصل" حرف های خوبی از ایشان شنیدم.

وی افزود: پس از این دو دیدار مثبت که برای کشورهای منطقه نیز دارای آثار و پیامدهای سازنده ای بود ، ما دعوتنامه ای کتبی از وزیر خارجه عربستان برای سفر "محمد جواد ظریف" وزیر امور خارجه ایران به ریاض با هدف بررسی مسائل منطقه ای و بین المللی دریافت کردیم و ما آماده فراهم کردن مقدمات سفر ظریف به عربستان بودیم و زمانی برای سفر ایشان تعیین شده بود که متأسفانه اظهارات رسانه ای تند و غیرمنتظره وزیر امور خارجه عربستان مانع آغاز این سفر شد.

حسین شریعتمداری در سرمقاله روزنامه کیهان نوشت: آقای دکتر ظریف، وزیر محترم امور خارجه و مسئول تیم مذاکره‌کننده کشورمان باید به این پرسش پاسخ بدهند که در هنگامه پردامنه اهانت شرم‌آور به ساحت مقدس پیامبر اسلام(ص) و در حالی که دولت فرانسه مدیریت رسمی این ماجرای زشت و پلید را  با کمک مالی یک میلیون یورویی بر عهده گرفته بود،  حضور ایشان در پاریس چه ضرورتی داشته است و این حرکت - بسیار فراتر از- نابجا در آموزه‌های اسلامی - که ایشان معتقد به رعایت آن هستند، - و نیز در عرف شناخته شده دیپلماتیک چه توضیح قابل قبولی دارد؟! و چرا با حضور سؤال‌برانگیز خود در کانون اهانت به ساحت مقدس پیامبر اعظم(ص) آنهم در اوج اعتراضات سراسری جهان اسلام بی‌آن که متوجه باشد، آبروی جمهوری اسلامی ایران را که پرچمدار بیداری اسلامی و احیاگر اسلام ناب محمدی(ص) است خدشه‌دار کرده است؟! ... و دراین‌باره گفتنی‌هایی هست؛

1- حمله تروریستی به دفتر نشریه فرانسوی «شارلی ابدو» - صرفنظر از واقعیت پشت صحنه ماجرا که این روزها شواهدی از ساختگی بودن آن در دست است - روز چهارشنبه 17 دیماه/ 7 ژانویه - صورت پذیرفته بود و راهپیمایی پاریس در اعتراض به این عملیات تروریستی روز یکشنبه 21 دیماه - 11 ژانویه - برپا شد و سران کشورهای اروپایی و چند کشور غیر اروپایی دیگر از جمله نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی نیز همان روز و البته در محلی بیرون از راهپیمایی عمومی در آن شرکت کرده بودند.

اولین شماره نشریه شارلی ابدو  بعد از ماجرای حمله تروریستی پاریس، روز چهارشنبه 24 دیماه - 14 ژانویه - در 3 میلیون نسخه، 16 زبان و در 25 کشور دنیا منتشر شد، در حالی که کاریکاتور موهن علیه پیامبر عظیم‌الشأن اسلام روی جلد آن چاپ شده بود و آغاز مذاکرات ظریف و کری در ژنو نیز دقیقا در همین روز بوده است و اکنون، این پرسش‌های جدی در میان است.

الف: میان راهپیمایی پاریس با مشخصات ضداسلامی آن که از قبل اعلام شده بود و آغاز مذاکرات ژنو، حداقل 3 روز فاصله بوده است و هیئت مذاکره‌کننده کشورمان می‌توانست و وظیفه داشت با اعتراض به اهانت کشورهای غربی که 4 کشور آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان، اعضای اصلی گروه 5+1 هستند، از حضور در میز مذاکره خودداری کند و دستکم این که زمان آن را به بعد موکول کند که نکرد! مگر نه این که اساس تقابل قدرتهای غربی با ایران در هویت اسلامی انقلاب و کشورمان است؟ بنابراین ترک میز مذاکره و یا موکول‌کردن آن به زمانی دیگر با انگیزه دفاع از حریم رسول خدا(ص) و اعتراض علیه اهانت شرم‌آور به ساحت مقدس آن حضرت، کمترین انتظاری است که مردم این مرز و بوم و همه ملت‌های مسلمان از تیم مذاکره‌کننده کشورمان داشته‌اند.

ب: آقای ظریف روز چهارشنبه 24 دیماه در حالی با جان کری همتای آمریکایی خود به مذاکره می‌نشیند که کاریکاتور موهن علیه پیامبر‌ اسلام(ص) در همان روز و با اعلام قبلی در 3 میلیون نسخه چاپ و منتشر شده است و طرف مذاکره ایشان، یعنی جان کری وزیر خارجه کشوری است که از انتشار این کاریکاتور موهن بیشترین حمایت رسمی و علنی را داشته است! آیا تعجب‌آور نیست که نماینده جمهوری اسلامی ایران با نماینده کشوری که اهانت به رسول‌خدا(ص) را «آزادی بیان»! و «ضروری»! دانسته است رو در‌رو بنشیند؟! و انگار نه انگار که طرف مقابل او نه فقط همه هویت و موجودیت ایشان - به‌عنوان یک مسلمان معتقد - بلکه جان‌مایه همه مسلمانان جهان را به اهانت و سخره گرفته است!

ج: ناپختگی وزیر خارجه کشورمان - و نه خدای نخواسته بی‌اعتنایی‌ ایشان به ساحت مقدس رسول خدا(ص)! - به همین اندازه خاتمه نمی‌یابد بلکه جناب ظریف در اقدامی تعجب‌آور و برخلاف عرف شناخته شده و فرموله دیپلماتیک، به اتفاق جان کری، محل رسمی مذاکره را ترک کرده و همراه ایشان در یکی از خیابان‌های ژنو به قدم زدن می‌پردازد! این اقدام آقای ظریف که خبر آن در سطح گسترده‌ای منتشر شد، زیر این عنوان قابل تعریف است که اولا؛ برخلاف نگاه رسمی و منطقی جمهوری اسلامی ایران که آمریکا را دشمن خونریز و غارتگر می‌داند و برای آن هزاران سند غیرقابل تردید  ارائه  می‌کند، آقای ظریف نگاهی دیگر دارد و با قدم زدن در کنار جان کری و بیرون از محل مذاکرات، در پی اعلام تفاوت نظر خود با دیدگاه رسما اعلام شده جمهوری اسلامی ایران است که البته می‌دانیم ایشان چنین منظوری نداشته است ولی این برداشت تنها برداشتی است که از اقدام یادشده به عرصه سیاسی ایران و جهان پمپاژ می‌شود.

ثانیاً؛ قدم زدن صمیمانه با جان کری در حالی که اهانت به پیامبر اعظم(ص) و انتشار 3 میلیون کاریکاتور موهن به خبر اول دنیا تبدیل شده و آمریکا یکی از اصلی‌ترین حامیان این اهانت بی‌شرمانه است، غیر از بی‌اعتنایی جمهوری اسلامی ایران در قبال اهانت به رسول خدا(ص) چه مفهوم و معنای دیگری می‌تواند داشته باشد؟

بعد از انتشار این خبر و بازتاب آن با سمت و سوی یادشده، عکس‌العمل روزنامه‌های زنجیره‌ای حامی دولت، بیشتر از آن که تأسف‌آور باشد، خنده‌دار بود. این روزنامه‌ها با عکس و تیتر درشت «پیاده‌روی ایران و آمریکا» به استقبال حرکت یادشده رفتند و بعد که متوجه شدند - یا متوجهشان کردند - که به بیراهه رفته‌اند، عذر بدتر از گناه آورده و نوشتند: خروج ظریف و کری از محل مذاکرات برای پیشگیری از شنود احتمالی سرویس‌های جاسوسی بوده است! و این پرسش بدیهی را بی‌پاسخ گذاشتند که از ترس کدام سرویس جاسوسی؟ «سیا»؟ «اینتلجنت سرویس»؟ «موساد»؟ B.N.D. آلمان؟ D.C.R.I فرانسه؟!... کدامیک از این سرویس‌های جاسوسی با آمریکا همپیمان نیستند؟ و از کی تا به حال سرویس‌های اطلاعاتی ایران و آمریکا با یکدیگر خاله و خواهرزاده شده‌اند؟ ضمن آنکه امروزه فقط با یک دستگاه الکترونیکی کوچک و جیبی به آسانی می‌توان سیگنال‌های شنود را کشف کرد. یعنی آمریکا از داشتن این دستگاه که ایران هم در اختیار دارد، محروم بوده است؟!

2- آقای ظریف روز جمعه 26 دیماه - 16 ژانویه - یعنی دو روز بعد از انتشار 3 میلیونی نشریه شارلی ابدو و کاریکاتور اهانت‌آمیز علیه پیامبر اسلام(ص) به پاریس، کانون پر سر و صدای اهانت و پایتخت کشوری که مدیریت این اقدام بی‌شرمانه را برعهده داشته است می‌رود. بهانه سفر، ملاقات و گفت‌وگو با فابیوس، وزیر خارجه فرانسه و جان‌کری، وزیر خارجه آمریکاست که در این‌باره گفتنی است؛

الف: حضور وزیر خارجه کشورمان در کانون اصلی اهانت به ساحت پیامبر‌اعظم(ص) چه مفهومی غیر از این می‌تواند داشته باشد که جمهوری اسلامی ایران نسبت به اهانت پلشت یاد شده - نستجیربالله - بی‌خیال و بی‌اعتناء بوده است؟! ممکن است جناب ظریف بفرمایند که ما به دستور کار مذاکراتی خود مشغول بوده‌ایم! که باید گفت؛ اولا؛ اشکال اصلی همین است که چرا در هنگامه پر سر و صدای اهانت به رسول اکرم(ص)، کمترین تغییری در دستور کار مذاکراتی خود نداده‌اید؟! و ثانیا؛ به فرموده پیامبر عظیم‌الشأن که « اتقوا من مواضع التُهم - از موضع اتهام بپرهیزید» توجهی نکرده‌اید؟!

ب: شهر ژنو، از قبل به عنوان محل انجام مذاکرات تعیین و اعلام شده بود، چرا آقای ظریف برای ادامه مذاکرات و یا انجام بخشی از آن، شهر  محل مذاکرات را ترک کرده و به پاریس می‌رود؟! آیا این سفر، از قبل برنامه‌ریزی شده بود؟ اگر آری؟ چرا باید تیم مذاکره کننده کشورمان به آن تن داده باشد؟ زیرا، ژنو به عنوان یک مرکز بین‌المللی شناخته می‌شود و فرانسه فقط یکی از 6کشور طرف مذاکره است و سفر وزیرخارجه به پاریس در فرهنگ دیپلماتیک، می‌تواند به مفهوم برتری فرانسه و دست بالای این کشور در مقایسه با ایران تلقی شود.  روال تعریف شده دیپلماتیک آن است که فابیوس، وزیر خارجه فرانسه به عنوان یکی از اعضای 5+1 به محل مذاکرات در ژنو بیاید ولی متأسفانه وزیر خارجه کشورمان با سفر به فرانسه، این فرمول شناخته شده را نادیده گرفته است. آنهم فرانسه‌ای که عملا هیچکاره است.

ج: بر فرض برنامه‌ریزی قبلی سفر، آقای ظریف به دلایل بدیهی پیش گفته نه فقط وظیفه داشت از انجام آن در هنگامه اهانت به رسول خدا(ص) خودداری کند بلکه انتظار آن بود که با شدت و در اقدامی علنی به فرانسه و سایر کشورهای اهانت‌کننده اعتراض کند و در پی این اعتراض میز مذاکره را ترک و ادامه مذاکرات را به بعد موکول نماید.

3- و بالاخره اگر چه در این‌باره گفتنی‌های فراوان دیگری نیز هست ولی در خاتمه تنها به این نکته بسنده می‌کنیم که مذاکرات هسته‌ای با 5+1 اگرچه دقیقا همانگونه که از قبل به وضوح قابل پیش‌بینی بود به جایی نمی‌رسد و تاکنون فقط بر حجم و گستره تحریم‌ها افزوده است و در مقابل امتیازات نقدی که داده‌ایم، یک مشت وعده نسیه دریافت کرده‌ایم ولی ادامه آن به دو علت ضروری است اول؛ اثبات این واقعیت که حریف قابل اعتماد نیست و دوم؛ آن که ایران اسلامی به لحاظ فنی و حقوقی دست بالای مذاکرات را دارد و چنته طرف مقابل خالی است. از این روی باید از دولتمردان محترم پرسید، مگر در طول یکسال و چند ماه مذاکره چه به دست آورده‌ایم که توقف موقت آن در اعتراض به اهانت شرم‌آور مورد اشاره را برنتافته‌اید؟!

بهزاد فراهانی، پدر گلشیفته فراهانی در پاسخ به سوالی در خصوص متن منتشر شده منتسب به وی در فیس‌بوک گفت: «صفحه‌ای در فیس بوک ندارم».

در روزهای گذشته متنی منتسب به بهزاد فراهانی در سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که نشان از اعتراض این بازیگر کشورمان به اقدام اخیر دخترش داشت.

متن منتشر شده در فضای مجازی به شرح ذیل است:

تو را دخترم نمیخوانم،
چرا که هنر را با عریانی اشتباه گرفتی.
 تو را دخترم نمی نامم
چرا که هویت اریایی را در اندام لخت خود به سخره گرفتی
تو را چه بگویم که از هنر و فهم تنها حیوانی ترین راه را برای اعتراض یافتی،
فرزند فرهنگ باخته ام من برخودم لعنت فرستادم که یادم رفت برایت شاهنامه بخوانم،
از کوروش و زرتشت بگویم ، لعنت به من که کنار بازیگری،
بازی زندگی را یادت ندادم که چنین رسوایی را برای آریایی به بار آوردی،
دیدن اندام عریانت ، زانوانم را لرزاند،
فرزند، چه بر سر هویت متعصب ایرانی اوردی،
کاش مرده بودم واندام برهنه ونگاه بی رنگت ، در دستان مردم دست به دست نمیشد.

کاش تو اعتراض باشرفت میکردی . نه با اندامت ،

که فقط یک پدرو خرد کردی .
با من چه کردی

ای غریبه …!"


لازم به ذکر است در سالهای گذشته بهزاد فراهانی در قبال انتشار تصاویر نیمه برهنه دخترش در شبکه های اجتماعی و رسانه ها موضعی جدی نگرفته بود و اظهار داشته بود که مسائل دخترم به من مربوط نمی شود.