پروفسور لئون از دانشگاه استرالیای جنوبی دست به ابداع یک عینک زده است که این عینک خاصیت تأاخیر خستگی و بی خوابی را دارا می باشد.


به عقیده وی یکی از اشکالاتی که برای هر کس از جمله کارگران با ساعت  طولانی کار اتفاق می افتد کاهش راندمان کاری به علت خستگی و بی خوابی است ،حال با ایجاد این عینک که با انتشار نوعی نور سبز که روی تنظیم ساعت بدن اثر گذار است ،می توان روی غده ی پایه ای مغز اثر گذاشت و خستگی و احساس نیاز به خواب را از ذهن پاک کرد.

این دستگاه حتی برای بیدار کردن نوجوانان در صبح نیز کارآیی دارد ،پس با چشم های خواب آلوده خداحافظی کنید که تکنولوژی جانشین خواب شده است.

روزگار نو: مردی خیابانگرد و بی خانمان در عشقش به دختری زیبا کامیاب شد و دنیای وبگردها را به هم ریخت!

با این که برادر دخترک داستان عشق خواهرش را در اینترنت منتشر کرد، اما هنوز هم باورش برای بسیاری دشوار است.


حکایت این عشق اما مثل بسیاری از عشق ها تکراری است: سلام! دخترک گفته: این مرد چروکیده را هر روز در مسیر کارش می دیده و به سلامش پاسخ می داده  تا بالاخره روزی قرار ناهار می گذارند.... دخترک افزوده: تونی از خاطراتش در ارتش می گفت و می گوید و من از دغدغه هایم در زندگی شخصی....

هفت صبح: زهرا شکوهی، زن قصابی است که هر روز با چاقو، ساطور، خون و گوشت سر و کار دارد و شغلش را هم خیلی دوست دارد ؛ او 12 سال می‌شود که در کنار همسرش مغازه قصابی را می‌چرخاند

اصلا اسم قصاب کافی است تا تصور ساطور و گوشت‌های آویزان و مردهای قصاب با هیکل درشت و سیبیل‌های از بناگوش در رفته و صدای بلند و داش مشتی را به ذهن هر کس بیاورد. برای همین در یک محله، وقتی قصابی غیر از این مشخصات را داشته باشد معروف می‌شود و دهان به دهان می‌چرخد که فلان محله قصابش با قصاب‌های معمول فرق دارد.

مثل قصاب محله پل ششم بلوار ابوذر که قصابش با همه قصاب‌های شهر فرق می‌کند. وقتی پا به ‌این قصابی بگذارید نه تنها با یک مرد سیبیل از بغل بناگوش دررفته روبه‌رو نمی‌شوید؛ بلکه با یک زن قصاب برخورد می‌کنید که شاید در لحظه اول باورتان نشود و مجبور شوید چند بار پلک بزنید یا بگویید: «معذرت می‌خواهم مثل اینکه مغازه را اشتباهی آمده‌ام.» اما باید خانم قصاب با روپوش سفید و چاقو به دست را باور کنید و اگر تا به حال قصاب زن ندیده‌اید دیگر می‌توانید ببینید!

کنار پارک گلگشت، قصابی وجود دارد که زن و شوهری آن را سال‌هاست می‌چرخانند و گوشت و مرغ هم محله‌ای‌های خود را تامین می‌کنند. زهرا شکوهی 12 سال است که در کنار همسرش، عباس اسماعیلی مشغول به کار است و می‌گوید از همان ابتدا به شغل قصابی علاقه‌مند بوده و برای همین هیچ مشکلی با این شغل ندارد و می‌تواند تا سال‌های سال این شغل را ادامه بدهد. در ابتدا تمایل زیادی برای مصاحبه کردن نداشت که بالاخره موفق به راضی کردن او شدیم و آنچه می‌خوانید گفت‌وگوی کوتاه هفت‌صبح با این زوج قصاب و هم محلی‌های آنها است.

 شاگردهایم خیانت می‌کردند

قصابی کوچه مسجد بلوار ابوذر آنقدر بزرگ نیست و تنها یک مغازه کوچک سه گوش را به خود اختصاص داده که یک یخچال و سنگی مرمر برای خرد کردن گوشت در آن قرار  دارد و کمی‌جا برای زن ومردی که در آنجا مشغول به کار هستند. زمانی که به قصابی رسیدیم خانم قصاب، مشغول چرخ کردن گوشت بود و شوهرش در حال راه‌انداختن مشتری. عباس اسماعیلی 54 ساله از هفت سالگی در قصابی کار می‌کرده و حسابی در این شغل خبره است. وقتی از او می‌پرسیم که چطور شد اجازه داد همسرش در مغازه به او کمک کند، می‌گوید: «من در ابتدا شاگرد و کارگر داشتم. اما هرچه ‌این کارگرها را عوض می‌کردم بی فایده بود. آنها نه تنها کار نمی‌کردند؛ بلکه خیانت هم می‌کردند و از دخل، پول می‌دزدیدند. پسر هم نداشتم که آنها را با خود بیاورم؛ ما سه دختر داریم. دو بار خیلی کلان از ما دزدیدند؛ یک بار13-14 سال پیش شش میلیون تومان و یک بار هم هفت میلیون تومان کسر آوردیم که فهمیدیم از ما می‌دزدیده‌اند. 12 سال پیش بود که همسرم به من پیشنهاد داد برای کمک به مغازه بیاید و به جای اینکه شاگرد بگیریم خودش کارهای نظافت مغازه را انجام دهد تا من بتوانم با خیال راحت به کارهای خارج از مغازه برسم.» اما همین شاگرد ساده که برای نظافت کردن آمده بود به جایی می‌رسد که تمام کارهای یک قصاب کار بلد را یاد می‌گیرد و حتی می‌تواند به تنهایی برای خودش مغازه را بگرداند: «از همان اول که با عباس ازدواج کردم شغل قصابی را دوست داشتم و  وقتی او کار می‌کرد به دست‌هایش نگاه می‌کردم تا خودم هم یاد بگیرم. عموهایم، همه قصاب هستند و خودم هم این کار را دوست داشتم. به همسرم پیشنهاد دادم که کم کم از گرفتن شاگرد منصرف شود و کار با چاقو و ساطور را یاد بگیرم. همسرم هم به من اعتماد کرد و هر وقت می‌رفت کشتارگاه یا اتحادیه من مغازه را می‌چرخاندم و مشتری‌ها را راه می‌انداختم.»

---

  با مشتری‌ها مشکلی ندارم

زهرا 43 سال بیشتر ندارد و از 30 سالگی ساطور به دست گرفتن را آغاز کرده است. او از نگاه مردم و عکس‌العمل هم محله‌ای‌هایش می‌گوید که در نگاه اول چه می‌کردند و چه می‌گفتند: «هر کس من را می‌دید، تعجب می‌کرد و می‌گفت اولین بار است که خانم قصاب دیده و من هم در جواب می‌گفتم دیگر از این به بعد خواهید دید. تا الان که 12 سال از آن تاریخ می‌گذرد تمام کارهایی که مربوط به قصابی است را یاد گرفته‌ام و می‌توانم انجام دهم. با مردم هم خیلی راحت می‌توانم ارتباط برقرار کنم و از آنجایی که ما بیشتر از  30 سال می‌شود که در این محله زندگی می‌کنیم مردم و هم محله‌ای‌ها را می‌شناسیم و آنها هم ما را می‌شناسند و اصلا مشکلی با مشتری‌ها ندارم. چون می‌دانند که معمولا من صبح‌ها در مغازه هستم و عباس کارهای خارج از مغازه را انجام می‌دهد اکثر مشتری‌های‌مان نیز زن هستند و دیگر ارتباط برقرار کردن با آنها کاری ندارد.»

---

 غیر از ذبح، همه کار قصابی را انجام می‌دهم

خانم قصاب می‌گوید همه کار از دستش بر می‌آید و به راحتی می‌تواند گوسفند درسته را پوست بکند و شقه کند اما از کاری که همیشه دوری کرده، ذبح گوسفند بوده:«تا امروز ذبح گوسفند انجام نداده‌ام. نه ‌اینکه نتوانم، خودم به ‌این کار علاقه ندارم و هیچ وقت دلم نخواسته چنین کاری را تجربه کنم. اما غیر از ذبح گوسفند، همه کارهای دیگر مثل پوست کندن، شقه کردن، خرد کردن، شکستن استخوان و جدا کردن گوشت از استخوان را بلدم و به راحتی می‌توانم انجام دهم.»

---

 آنقدرها که می‌گوید خشن نشده‌ام

عباس و زهرا 25 سال است که با هم زندگی می‌کنند و ثمره ‌این ازدواج سه دختر است که دوتای آنها را به خانه بخت فرستاده‌اند و یک نوه پسر هم دارند. زهرا می‌گوید دخترهایش با کار او نه تنها مشکل ندارند بلکه خوشحال هم هستند که مادرشان قصاب است و مدرسه هم که می‌رفتند معلم و مدیر مدرسه نیز می‌دانستند که مادر آنها قصاب است. در حال حاضر که دو تا از دخترهایش ازدواج کرده‌اند دامادهای آنها نیز با شغل مادر زن‌شان مشکلی ندارند. از آنجایی که قصابی شغل خشنی است و همیشه باید با چاقو و ساطور سر و کار داشت طبیعتا بر روحیه قصاب‌ها هم تاثیر می‌گذارد و آقای اسماعیلی هم حرف ما را تایید می‌کند و می‌گوید به هر حال شغل قصابی خشن است و بالاخره ساعت‌های خیلی زیادی قصاب با گوشت و خون در تماس است و می‌تواند روحیه را کمی‌خشن کند: « قصابی روی اخلاق و مرام زهرا هم اثر گذاشته. ساطور، خون و گوشت اخلاق‌ها را هم عوض می‌کند.»

وقتی عباس اسماعیلی این جمله را می‌گوید زهرا می‌خندد و می‌گوید: «آنقدرها که می‌گوید خشن نشده‌ام» و ما هم حرف او را باور می‌کنیم چون هیچ ‌کدام از این زوج قصاب رنگ و بویی از خشونت قصابی را ندارند. عباس که در محله و خانه به اسم ابوالفضل معروف است اصلا جثه‌اش به قصاب‌ها نمی‌خورد و خیلی ریز نقش‌تر از یک قصابی است که بتواند گاو زمین بزند یا زورش برسد استخوان درشتی را از وسط به دو نیم تقسیم کند. اما زهرا می‌گوید نگاه به جثه ریزش نکنیم که کم از قصاب‌های درشت هیکل ندارد و در این سال‌ها از پس همه کار برآمده است: «قصاب‌ها همه هیکلی درشت و سیبیلو هستند چون این کار زور بازو می‌خواهد. اما با اینکه جثه‌ام نسبت به قصاب‌های دیگر ریزتر است، کار کردن برایم سخت نیست. با اینکه سبک وزن هستم اما می‌توانم کارهای سخت را به راحتی انجام دهم.»

---

همسر من تنها زن قصاب اتحادیه است

عباس می‌گوید همسر او در اتحادیه، تنها زن قصاب است؛ اما چندان مایل نیست او را به اتحادیه ببرد و خودش همه کارهای خارج از مغازه را انجام می‌دهد. با اینکه چندین بار اتحادیه از او خواسته که همسرش را با خود به همراه بیاورد یا در عکسی زهرا شکوهی نیز حضور داشته باشد اما اجازه نداده و نمی‌خواسته زیاد در میان آن مجموعه مردانه حضور داشته باشد: «زهرا در اتحادیه پرونده هم دارد و به احتمال خیلی زیاد تنها قصاب زنی است که در سطح شهر تهران مشغول به کار است. البته هستند خانم‌هایی که در قصابی کار می‌کنند، اما کار با چاقو و ساطور را بلد نیستند و این در حالی است که همسر من خیلی خوب بلد است با گوشت و چاقو کار کند. آنقدر خوب می‌تواند این کار را انجام دهد که در هفت دقیقه یک گوسفند درسته را می‌تواند شقه کند و من این کار را در پنج دقیقه انجام می‌دهم و از نظر توان جسمی‌کم نمی‌آورد و از طرف دیگر تا به حال با چاقو دستش را آنطور نبریده که کارش به بیمارستان و بخیه برسد.»

گویا همسر آقای اسماعیلی کمک دست خیلی خوبی برایش است چون نه تنها در کارهایی که با گوشت سر و کار دارد به او کمک می‌کند بلکه حساب و کتاب تمام کارهای مغازه هم در دست زهرا است و به ‌این کارها هم رسیدگی می‌کند. او با اینکه ساعت‌های زیادی را بیرون از خانه است اما مدیریت خانه را هم به خوبی انجام می‌دهد و نه تنها مردم محل از کارش راضی هستند بلکه همسر و فرزندانش هم در خانه و نوع مدیریتش راضی‌اند.

خبرگزاری ایسنا: یک کمپانی هلندی به تازگی از طرح "شهر عمودی" خود رونمایی کرده است.

"شهر عمودی" توصیف جدیدی برای آسمان‌خراشی فوق بلند نیست؛ بلکه این آسمان‌خراش‌ها مسکن را با خرده‌فروشی، دفاتر اداری و بسیاری واحدهای دیگر ترکیب می‌کنند.

در این میان، آسمانخراش Peruri 88 که قرار است توسط کمپانی معماری هلندی MVRDV طراحی شود، دارای خطوط دامنه افقی، پیچ خورده و عمودی است.

این برج بیش از 400 متر ارتفاع دارد و بنابراین به طیف فوق بلندها پیوسته است.

افزون بر محل کار، خرده‌فروشی و مسکن، این ساختمان دارای یک هتل لوکس، رستوران، مسجد، سالن عروسی و آمفی‌تئاتر خواهد بود.

گفته می‌شود این شهر عمودی، فقط مختص فوق ثروتمندان نیست؛ زیرا بنا بر اعلام کمپانی سازنده، این برج تنوعی از انواع منازل شامل اتاق زیرشیروانی، منازل شهری و تراس خواهد بود.

گفته می‌شود این تنوع در فهرست قیمت‌های فروش نهایی واحدها منعکس خواهد شد.

همچنین این احتمال وجود دارد که باغچه‌های پشت‌بامی موجود در هر سطح افقی ساختمان مزبور کیفیت زندگی ساکنین و کارمندان آن را ارتقا دهند.

بسیاری از باغچه‌ها نیمه خصوصی بوده و فقط در دسترس افراد ساکن و یا کارمندان برج قرار خواهد گرفت.

به ادعای Winy Maas، شریک در طراحی این برج، Peruri 88 در واقع، جاکارتای عمودی است و نمایانگر یک مینی سیتی سبز، اجتماعی، ترکیبی و جدید خواهد بود.