راه کمال

  در سال های گذشته تعدادی از کارگران شهرداری،‌ به ویژه رفتگرانی که در شب ها یا ساعات آغازین بامداد کار می کردند،‌ به دلیل محدودیت دید رانندگان در هوای گرگ و میش یا تاریک،‌ تصادف کرده و جان خود را از دست دادند.

بعد از آن بود که شهرداری ها لباس هایی با رنگ های قابل دید در شب (مانند نارنجی) در اختیار کارگران قرار دادند و در عین حال ،‌ شبرنگ هایی نیز روی آن نصب کردند تا با درخشش در نور خودروها ،‌ احتمال تصادف به حداقل برسد.

این تدبیر خوبی بود زیرا هم جان کارگران شهرداری را محافظت می کرد و هم رانندگان را از دردسرهای بعد از تصادف معاف می کرد.
این الزام گویا هم اکنون هم وجود دارد و بسیار هم خوب است. با این حال از آنجا که بسیاری از امور شهرداری ها به بخش خصوصی واگذار شده است،‌ متأسفانه شاهد قصور و تقصیر بخش خصوصی و احیاناً‌ خود شهرداری ها در این زمینه هستیم.

اگر دقت کرده باشید،‌ بسیاری از کارگران شهرداری لباس هایی می پوشند که برغم آن که ظاهراً دارای لباس هایی با قسمت شبرنگی هستند،‌ اما در عمل هیچگونه بازتاب نوری در آن وجود ندارد. کاملاً‌ هم معلوم است که این شرکت های طرف قرارداد،‌ از اقلام ارزان قیمت و بی کیفیت استفاده می کنند تا لباس ها ارزان تر تمام شود. همچنین در مواعد زمانی مناسب،‌ تعویض لباس های نو با مستعمل انجام نمی شود.
این بی توجهی ممکن است به بهای جان کارگری تمام شود که در خیابان و در فضایی با دید اندک کار می کند. حال آن که با حتی فراتر از شبرنگ ،‌می توان از چراغ های چشمک زن که بر روی لباس نصب می شود هم استفاده کرد.

از شهرداران سراسر کشور انتظار می رود با نگاهی انسانی به این موضوع بپردازند و در خصوص میزان قابلیت رؤیت کارگران در تاریکی و هوای گرگ و میش،‌ سخت گیری کنند. این انصاف و انسانیت نیست که یک شرکت طرف قرارداد برای این که چند هزار تومان کمتر هزینه کند،‌ جان کارگران و رفتگران مظلوم را به خطر بیندازد.