مریم طوسی سریع ترین دختر ایران 100 هزار لایک گرفت....
سوال:نزدیک ترین مسابقاتی که در پیش داری کدام است ؟
مریم طوسی: نزدیک ترین مسابقاتم، مسابقات داخل سالن آسیایی است که تقریبا دو ماه دیگر برگزار می شود.
آیا آماده ای؟ مشکلی نداری؟
پاسخ: در حال حاضر مهمترین مشکلم، مربی است. کمیته ملی المپیک به من اعلام کرده بود که می خواهد برایم مربی خارجی بگیرد که در این بین مشکل پیدا کردن مربی ایجاد شده است چون من یک مربی می خواهم که در سطح خودم باشد و بتواند من را به سطح دلخواهم برساند اما متاسفانه مشکلاتی وجود دارد. در حال حاضر با مربی قبلی خودم که ایرانی است، دارم تمریناتم را ادامه می دهم .
پرسش: باید حتما مربی خارجی باشد؟
پاسخ: رکوردهای من در ایران به سطحی رسیده است که هر فردی به آن برسد جزو نفرات برتر آسیاست. بر این اساس من باید مربی ای داشته باشم که بتواند من را از این سطح بالاتر ببرد. هدف فعلی من بازی های آسیایی است که کمتر از ده ماه دیگر برگزار می شود. برای همین باید خیلی تلاش کنم تا با حریفانی که با بهترین امکانات تمرین می کنند، رقابت کنم. من حداقل امکانات آنها را می خواهم داشته باشم.
پرسش: مربی باید حتما زن باشد؟
پاسخ: بله.
پرسش: دلیل اینکه مربی خارجی برایت پیدا نمی شود چیست؟
پاسخ: پارسال من یک مربی خارجی روس داشتم. این خانم قهرمان جهان بود. من با ایشان خیلی نتیجه گرفتم و نخستین طلای دوومیدانی بانوان ایران را وقتی گرفتم که ایشان مربی من بودند اما گویا الان مربی پیدا کردن بسیار مشکل است.
پرسش: چطور شد که با این مربی ادامه ندادی؟
پاسخ: وقتی قرارداد ایشان تمام شد، فدراسیون قرارداد را تمدید نکرد. یک مدت تمام فدراسیون ها مشکلات مالی داشتند و این مشکلات فقط شامل حال دوومیدانی نمی شد و شاید به این دلیل قرارداد تمدید نشد.
پرسش: به نظرت اینکه مربی زن خارجی ایران نمی آید، نمی تواند دلایل دیگر هم داشته باشد؟ مثلا مربیان تصور کنند در ایران شرایط زندگی مناسب نیست یا یک تصویر دیگر از زندگی در ایران در ذهنشان هک شده باشد؟
پاسخ: بله می تواند درست باشد یعنی شاید در ذهن آنها یک تصویر اشتباه از ایران به خاطر برخی تبلیغات وجود داشته باشد. علاوه بر این ها خانمی که می خواهد به ایران بیاید و کار کند قطعا شرایط متفاوتی با مربیان خارجی مرد دارد. مثلا باید آن خانم قبول کند که حجابش را رعایت کند و هر فردی قبول نمی کند.
پرسش: چه رشته ای در دانشگاه درس خوانده ای؟
پاسخ: سال آخر رشته تربیت بدنی در دانشگاه تهران هستم.
پرسش: گویا در فیس بوک فعال هستی؟
پاسخ: بله یک صفحه هواداران دارم که اولش توسط یکی از هواداران ساخته شده بود اما بعدش به من منتقل شد. مدیر برنامه هایم بیشتر کارهای صفحه را انجام می دهد اما من هم نظارت دارم. واقعا لذت می برم یعنی بیشترین امید و انگیزه ای که می توانم داشته باشم از طریق پیام هایی که برایم می نویسند به من منتقل می شود.
پرسش: در استادیوم و مسابقات باشگاهی بیشتر هوادار داری یا در فیس بوک؟
پاسخ: چون تبلیغات برای مسابقات دوومیدانی در ایران وجود ندارد معمولا تماشگران زیادی هم در استادیوم ها حاضر نمی شوند.
پرسش: چه میزان هوادار در فیس بوک داری؟
پاسخ: بیشتر از 100 هزار نفر صفحه فیس بوک من را لایک کرده اند.
پرسش: این صفحه چقدر توانسته ترا به هوادارانتان نزدیک کند؟
پاسخ: تا قبل از اینکه این صفحه فعال شود، تعداد کمی بودند که با من آشنایی داشتند چون متاسفانه در ایران رسانه ها به ورزش بانوان بها نمی دهند. به نظرم این صفحه باعث شد تا خودم را به ایرانی ها و هموطنانم معرفی کنم.
پرسش: به نظر می رسد، فیس بوک برایت به یک صفحه رسانه ای شخصی تبدیل شده است. برخی از عکس هایی که منتشر می کنی خیلی تازگی دارد و مطمئنا به خاطر محدودیت ها در نمایش ورزش بانوان به رسانه های داخل کشور راه پیدا نمی کند. واکنش دوستدارانت به این عکس ها چه بوده است؟
پاسخ: واکنش ها خیلی مناسب بوده است. به نوعی با فضای مسابقات و شرایطی که من در آن حضور دارم آشنا می شوند. تک تک افرادی که پیغام می گذارند به من یک انرژی مضاعفی می دهند. تمرینات دومیدانی خیلی سنگین و خسته کننده است اما وقتی از تمرین برمی گردم و پیام ها را در صفحه فیس بوکم می بینم انرژی دوباره می گیرم.
پرسش: علاقمند به حضور در فعال های اجتماعی هستی یا حضور در موقعیت هایی مانند نمایندگی مجلس یا عضویت در شورای شهر ؟ این سوال را به این دلیل پرسیدم که مثلا خانم «ندا عبدالله زاده» کاپیتان تیم ملی فوتبال بانوان به عنوان نفر نخست به شورای شهر بوشهر راه پیدا کردند. شما چطور؟
پاسخ: بله در آینده صد در صد به این موضوعات می توانم فکر کنم اما الان ترجیح می دهم به هدف هایم در میادین ورزشی فکر کنم. در حال حاضر هم مهمترین هدفم حضور مناسب در بازی های قهرمانی آسیا است. اما در عین حال چند ماه پیش به عنوان سفیر حسن نیت سلامت خانواده انتخاب شدم که به دنبال آن در کنگره ای در تایلند شرکت کردم که خیلی خوب بود.
پرسش: پس می توانیم انتظار داشته باشیم در آینده سفیر صلح سازمان ملل یا نهادهای دیگر اجتماعی باشی؟
پاسخ: بله صد در صد. به نظرم حضور یک ورزشکار می تواند خیلی در این عرصه ها موثر باشد چون اگر مثلا من فردی را به عنوان الگو بشناسم بیشتر رفتارهای او در من اثر می گذارد تا یک فرد عادی.
پرسش: با پوشش اسلامی در مسابقات شرکت می کنی. سخت نیست ؟
پاسخ: چون با این پوشش تمرین هم می کنم به نوعی عادت کرده ام. در مسابقات دونده های دیگر هم سوالاتی درباه پوششم پرسیده اند. اوایل که می رفتم بیشتر برای آنها عجیب بود اما الان دیگر به آن اندازه عجیب نیست و عادی تر شده است. من در مسابقات جهانی که برای نخستین بار شرکت می کردم به من اطلاع دادند که در دسته ام، پنج نفر از قهرمانان دنیا حضور دارند یعنی حتی کسی که نفر نخست مسابقات جهانی بود در دسته من حضور داشت.
این قهرمان جهان حتی نمی توانست تصور کند که با این لباس بتوان دوید و مسابقه داد و از من سوال می کرد اما چون ما در این ایران با همین پوشش مسابقه می دهیم و تمرین می کنیم عادت کرده ام اما واقعیت این است که ما باید چند برابر آنها تلاش کنیم. خیلی از دختران ایرانی نشان داده اند که این تلاش را کرده اند و تا کنون هم مدال های زیادی با همین پوشش کسب کردیم.در دوهای سرعت میزان سنگینی و سبکی پوشش بسیار تاثیر دارد. همان پوشش کم و سبکی هم که آنها دارند طوری طراحی می شود که سبک تر هم شود. یعنی جلوی اصطحکاک و باد را بگیرد.
پرسش: واکنش ها به چه صورت بوده است؟
پاسخ: من تاکنون چیز بدی ندیده ام. همان قهرمان دنیا که صحبتش را کردم به من در آن مسابقات گفت که تو قهرمانی که با این لباس ها و با این شرایط در مسابقات شرکت می کنی.جنس پارچه ای که مورد استفاده قرار می گیرد می تواند سبک تر شود اما کسی پیدا نشده است که نسبت به این کار اقدام کند چراکه مشکل اصلی ما نداشتن اسپانسر است. جنس پارچه ای که مورد استفاده قرار می گیرد می تواند سبک تر شود اما کسی پیدا نشده است که نسبت به این کار اقدام کند چراکه مشکل اصلی ما نداشتن اسپانسر است
پرسش: آیا این پوشش قابلیت تغییر کردن را دارد؟
پاسخ: صد در صد. یعنی جنس پارچه ای که مورد استفاده قرار می گیرد می تواند سبک تر شود اما کسی پیدا نشده است که نسبت به این کار اقدام کند چراکه مشکل اصلی ما نداشتن اسپانسر است. مثلا یک دونده بحرینی را می شناختم که با پوشش اسلامی مسابقه می داد اما فهمیدم که شرکت نایک تمام لباس های او را بی وزن ساخته بود حتی مقنعه ای که بر سر می کرد هم از جنس پارچه های بی وزن بود.
پرسش: بیشترین مشکل زنان ورزشکار در ایران چیست؟
پاسخ: من به عنوان یک دختر ورزشکار در دوی سرعت به نظرم هیچ آینده ای برایم قابل تصور نیست. مثلا اگر امروز من مصدوم شوم شاید عمر ورزشکاری من هم تمام شود. یعنی حتی بیمه مناسبی برای ورزشکاران وجود ندارد. اگر بیمه یا اسپانسری وجود داشته باشد که هم از نظر درمانی و مالی ما را حمایت کند بخشی از مشکلات برطرف می شود. فدراسیون هم تا یک حدی می تواند از ما حمایت کند و وضعیت خودش هم از نظر مالی مناسب نیست.
پرسش: تفاوت یک دونده مرد با یک دونده زن در ایران چیست؟ آیا تبعیض جنسیتی را شما لمس کرده اید؟
پاسخ: در حال حاضر شرایط نسبت به گذشته و روزهای نخست که من دوومیدانی را شروع خیلی مناسب تر شده است. اما نمی توان این تبعیض را کتمان کرد. هم از نظر مالی، هم از نظر پوششی و هم از نظرهای دیگر این تفاوت ها و تبعیض ها وجود دارد اما باز هم به آینده امیدوارم.
پرسش: به چند کشور سفر کرده ای؟ آیا در مسابقات تدارکاتی بین المللی هم حضور پیدا می کنی؟
پاسخ: به خیلی کشورها برای مسابقات شرکت کردم و شیرین ترین خاطره ای که داشتم، نخستین مدال طلایی بود که گرفتم. حضور در مسابقات جهانی سال 2011 هم برایم به یاد ماندنی بود .من سال گذشته اصلا مسابقه تدارکاتی نداشتم و تنها در لیگ داخلی ایران شرکت کردم. امیدوارم این مسابقات بیشتر شود.
پرسش: در حال حاضر مهمترین آرزو و ایده آل برای مریم طوسی چیست؟ پاسخ: آرزوهام خیلی بزرگ است. وقتی وارد ورزش شدم یکی از آرزوهام این بود که مدال آسیایی کسب کنم که به این آرزو رسیدم. هدف بعدی من این است که در بازی های آسیایی که به عنوان المپیک آسیایی شناخته می شود شرکت کنم و مدال کسب کنم. بعد از آن هم تجربه و موفق شدن در عرصه های جهانی آرزویم است. پرسش: عرصه های جهانی یعنی چه؟ پاسخ: بزرگترین آرزوی هر ورزشکاری رسیدن به المپیک است و من المپیک قبلی را تنها به دلیل کم آوردن هشت صدم ثانیه از دست دادم ولی انگیزه ام بالاتر رفته است و امیدوارم به المپیک بعدی برسم.