راه کمال

آبان ماه سال 90 بود که شهرزاد مظفر بعد از 5 سال سرمربیگری تیم ملی فوتبال بانوان، به عنوان سرمربی تیم فوتسال انتخاب شد. از همان روز بود که مظفر تاعلام کرددیگر به تیم فوتبال برنمی گردد و شرایط در فوتسال بانوان مهیاتر از فوتبال است. امکانات مناسب فوتسال و نوپا بودن این رشته در آسیا، باعث شد تیم فوتسال بانوان با یک برنامه ریزی حساب شده، پله های پیشرفت را یکی پس از دیگری پشت سر بگذارد.

تیر ماه امسال این تیم به فینال رقابت های قهرمانی فوتسال بانوان در کره جنوبی راه پیدا کرد تا اولین مدال تاریخ فوتسال بانوان قطعی شود. اگرچه در وقت های تلف شده بازی و تک گل تیم ژاپن، دختران ایرانی را به مدال نقره این رقابت ها رساند اما کسب این مقام سر و صدای زیادی کرد و تحسین همه را برانگیخت. دو هفته بعد اما یک ناهماهنگی، این نایب قهرمانی را به کام همه تلخ کرد و فوتسال بانوان را وارد روزهای بدش کرد.

قرار بود 29 تیر ماه همزمان با همه تیم های فوتبال و فوتسال، از تیم فوتسال بانوان هم در ورزشگاه آزادی تقدیر شود و پاداش نایب قهرمانی شان همانجا داده شود اما در کمال تعجب فقط دبیر فدراسیون و سرمربی تیم برای حضور روی سکو فراخوانده شدند و اسمی از اعضای تیم که از نقاط مختلف خودشان را به استادیوم آزادی رسانده بودند، برده نشد.

قرار بود پاداش نایب قهرمانی شان همانجا داده شود اما گفتند بعدا نفری دو سکه را از فدراسیون تحویل بگیرید. اظهارنظرهای تند بازیکنان و جواب های تندتر فریده شجاعی، دبیر فدراسیون باعث شد تا مدتی جو تیم ملی فوتسال متشنج باشد و خبری از اردوهای منظم همیشگی این تیم برای حضور در جام جهانی کوچک در ونزوئلا نباشد.

تیر خلاص اما بهمن ماه امسال خورد؛ وقتی شهرزاد مظفر، سرمربی این تیم اعلام کرد از سمت خود کناره گیری می کند و در مورد علت استعفایش هم گفت: "دلیل اصلی استعفایم این است که دیگر نمی توانستم به روی بازیکنان نگاه کنم. از آنها خجالت می کشیدم چون نتوانستم حق و حقوقشان را بگیجرم. در حالی که یکی از افرادی که بازیکنان امید دارند او بتواند حق و حقوق شان را بگیرد، سرمربی شان است. ما بعد از مسابقات کره جنوبی تلاش زیادی کردیم که این حق و حقوق را بگیریم اما چنین اتفاقی نیفتاد."

زهرا راوی

سنگ بزرگ نشانه زدن است