راه کمال

«محسن پویان» در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه‌ی خراسان‌جنوبی، اظهار کرد: آفتاب پرست دانه کرکی گیاهی از خانواده گل گاو زبان است که به شکل بوته‌هایی پرشاخه و پوشیده از پرزهای غباری است. پهنک برگ کامل و بیضی شکل است. گل‌های آن مجتمع و در انتهای شاخه گل‌دهنده به صورت دم عقربی و سفید رنگ مشاهده می‌شوند.

وی ادامه داد: گونه‌هایی دیگر از این جنس به‌صورت علف هرز در مزارع کاشت بهاره منطقه مشاهده می‌شود که خواصی شبیه این گونه دارند.

این پژوهشگر گیاهان دارویی افزود: در کتب فارسی به نام‌های دیگری از جمله «دوار الشمس» و «صامریوما» نیز از آن یاد شده است. در گویش‌های مختلف خراسان‌جنوبی به نام محلی درشتوک از آن نامبرده می‌شود. در اندام‌های هوایی گیاه به ویژه دانه‌های آن آلکالوئیدسینوگلسین وجود دارد.

پویان اظهار کرد: در طب گیاهی از برگ و شاخه‌های گل‌دار آن استفاده می‌شود. از این گیاه به‌عنوان مسهل بلغم و قاعده‌آور استفاده می‌کنند. مسهل صفرا بوده و مخلوط آن با سرکه برای برطرف کردن سمیت ناشی از گزش عقرب سودمند است.

وی تصریح کرد: ضماد آن به‌صورت استعمال خارجی برای برطرف کردن زگیل و اگزما مفید است و معمولاً از ضماد حاصل از برگ گیاه در شیر برای تحلیل ورم و پیچیدگی اعضا نیز استفاده می‌شود.

این پژوهشگر گیاهان دارویی افزود: دانه گیاه برای دفع سنگ کلیه تجویز می‌شود و از نظر طب گیاهی سنتی ایران این گیاه طبیعت گرم و خشک دارد و جوشانده برگ آن در روغن زیتون برای التیام زخم اثرات مفیدی دارد.

پویان خاطرنشان کرد: آفتاب پرست از گیاهان سمی است که در مزارع گندم می‌روید و اگر به مقدار زیاد با آن‌ها مخلوط شود ایجاد مسمومیت و حساسیت می‌کند.